Arkamdan uzattığı karanlık pençeleri acımasızca vücudumu dağlıyor. Ölmek istiyordum. Bu lanet olasıca acıyı bir daha hissetmemek için beni öldür diye yalvarmak istiyordum ona. Ama aklımın derinlerinde bir ses bunu yapamazsın, yapmamalısın diye çığlıklar atıyordu. Onu dinledim. Arkamdaki şey sanki bunu duymuş gibi daha sert bir pençe daha indirdi omurgalarıma ve gözlerimden 1 damla yaş düştü. Dudaklarımı çok sert ısırmış olmayım, çünük ağzımda kanın o tuzlu tadı var. Tüm bedenim acıyla geriliyor ve ağzımadn kontrolsüz bir çığlık çıkıyor. Hemen dudaklarımı birbirine kenetliyorum. Arkamdaki ses gülüyor, kahkaha atmaya başlıyor. Benim acımdan zevk alıyor ve ben bunu ona gösterdiğim için kendime kızıyorum. Arkamdaki bir kez dahaomurgamı deliyor ve ben acı yüzünden bilincimi kaybederken duyduğum sonşey, iki metalin birbirine sürtmesini andıran bir gülüş ve ardından gelen "Seni bekliyor olacağım." cümlesi oluyor.
"Leydi Michelle. Bayan Juliet sizin kalkmanızı istiyor. Sizi kahvaltıya bekliyor."
Gözlerimi açtığımda etrafı algılamakta zorlandım. Etrafa göz gezdirmeye başladım. Kuş tüyü bir yatak, büyükçe bir o da. Başıma yan tarafa çevirdim. Karanlık...
"Hemen perdeleri aç!" dedim nefes nefese. Karanlık bana gördüğüm kabusu hatırlatıyordu. Hatırlayınca bir ürperti tenimi yaladı. Gerçek gibiydi, tüm o sesler, dayanılmaz acı... Ama zaten tüm kabuslar gerçek gibi gelmez mi insana? Başımı çevirdiğimde hizmetçinin hala beni beklediği gördüm. "Gidebilirsin. Anneme de söyle yarım saat içinde masada olacağım." Elimle gitmesini işaret ettim. Başını eğdi ve çıkmak için kapıya doğru yürüdü. Dışarı çıkar çıkmaz aynanın karşısına koştum. Geceliğimi çıkardım ve korkarak sırtıma baktım. Bembeyaz, pürüzsün bir sırt. Zaten ne umuyordum ki? Pençe izleri bulmayı mı? Dudadığı dişledim. Biraz utanarak da olsa kendime itiraf ettim, evet. Gözlerimi kapattım ve ellerimle alnımı ovmaya başladım. Sanırım bu kabusun etkisinde fazla kaldım diye düşünmeye başladım. Giyinirken aynada sırtımdaki kırmızımsı bir şey dikkatimi çekti. Ama göründüğü hızla kaybolmuştu. Dikkatle tekrar sırtıma baktım ama öyle bir iz yoktu. Halbuki ben gördüm onu? Yoksa hayal mi ediyordum? Yeniden giyinmeye başladım ve sırtımın başka bir yerinde bir iz gördüm. Yavaşça arkamı dönerek bakmaya çalıştım. Ama ben odaklandıkça o daha da bulanıklaşıyor gibiydi. Gözlerim sulandı. Bir kaç saniye kapalı tuttum ve yeniden açtım. Ama hiçbir şey yoktu. Gözlerim yeniden kapattım ve ellerimi sırtımda gezdirmeye başladım. Sırtımın bir çok yerinde yara izleri vardı. Hafif şişkinlikleri, pürüzlü yüzeylerini hissedebiliyordum ama göz kapaklarımı yerlerinden kaldırım baktığımda pürüzsüz bir sırt görüyordum. Deliriyor muyum acaba? Titreyerek giyindim ve aşağıya inmeye başladım. Hiç bir şey olmamış gibi gülümsedim. Bir İngiliz olarak disiplinli ve duygularını asla belli etmeyecek şekilde yetiştirilmiştim. Ve bir kez daha bunun için tanrıya dua ettim.
Annemle uzun soluklu bir tartışmadan sonra çalışma odama girebilmiştim. Kahvaltıda onlarla konuşmak istemiyorsam ne olmuş yani? Ben o sıkıcı konuşmaları yapmaktansa odamda kitap okumayı tercih ediyordum. "Bu yüzden kimse seninle evlenmek istemeyecek." demişti annem. "Evlenmek istediğimi sanmıyorum." dedim. Annem sanki bana ben uzaylıyım demişim gibi baktı. "Nasıl istemezsin? Tek başına, bir erkeksiz mi geçineceksin?" "Ben bunu senin kadar kötü görmüyorum anne. Hem asl-" annemin ilgisizliğini fark edince sustum. "Peki anne." dedim bezmiş bir şekildi. Konunun kapandığına sevinmiş ve bir daha da açmamıştı. Ama bu benim aklımı sürekli kurcalıyordu. Neden bir erkeğe ihtiyacım olsun ki? Sanki kadınların erkeklerle evlenmeye muhtaç olmadığı bir zamanda yaşamıştım ve bu .. Birden dünyam tepetaklak oldu. Ama bu o kadar kısa sürdü ki gerçek olup olmadığına emin olamadım. Az önce ne düşünüyordum ben? Başka bir dün- Hatırlayamıyorum ki. Üzerime bir umursamazlık çöktü ve ne düşündüğümü hatırlamayı bıraktım. Neden bu kadar önemli oldun ki hem? Kafamdaki düşünceleri atmak ister gibi başımı salladım ve kitabımı okumaya başladım. Ama bu işin garipliği hala düşüncelerimin derinliklerinde aklımı kemiriyordu.
Çok uzaklarda bir yerlerde bir kaç kişi hararetli bir şekilde tartışıyorlardı.
"Sana söylemiştim!"
"Henüz fark etmedi."
"Her an edebilir ama! Görmüyor musun yaptığı şeyi. Eminim bu senin bile aklına gelmezdi." dedi sesina alaycı bir ton katarak. Onların yanında tartışmaya katılmayan kişi tek bir el hareketiyle onları susturdu.
"Zeki olduğunu biliyorduk. Bunu fark etmeli zaten. Bizi asıl ilgilendiren şey ne kadar sürede fark edeceği. Ve bakalım, o sürede yapacağı tercihin bedelini ödeyebilecek mi?" dedi gülümseyerek ve gözlerini yenide ekrana çevirdi.
Paz Mart 20, 2011 8:59 pm
